BABASININ OĞLU





Bir gün çocuğum doğdu. O dünyaya geldiğinde yetişmem gereken uçaklar ve ödenmesi gereken faturalarla meşguldüm.
Ben uzaklardayken yürümeyi öğrendi. Konuşmayı da öyle.
Ve biraz büyüdüğünde “Senin gibi olmak istiyorum baba” demeye başladı. “Ben de büyüyünce senin gibi olacağım.”
İşyerine telefon açıp “Baba eve ne zaman geleceksin?” diye sorardı ikide bir.
“Ne zaman geleceğimi bilmiyorum oğlum. Ama geldiğimde birlikte güzel bir vakit geçireceğimizden emin olabilirsin.”
Yıllar öylece geçip gitti.
Oğlum on yaşına geldi.
Ona güzel bir top aldım.
“Top için teşekkürler baba!” dedi “Haydi oynayalım.”
“Bu hafta sonu tamamlamam gereken işler var” dedim. “Bugün olmaz haftaya tamam mı?”
“Tamam” dedi fakat yüzündeki gülümseme eksilmedi.
“Büyüyünce baba” dedi “ben de senin gibi olmak istiyorum.”
Yıllar öylece geçip gitti.
Oğlum önce ilkokuldan sonra liseden sonra üniversiteden mezun oldu.
Bu durumda başka birçok baba gibi benim de söylemem gereken birşeyler vardı.
“Seninle gurur duyuyorum” oğlum dedim. “Gel şöyle biraz oturalım; sana diyeceklerim var.”
Başını salladı ve gülümseyerek:
“Arkadaşlara sözüm var baba” dedi. “Sen arabanın anahtarlarını verebilir misin bana? Sonra görüşürüz oldu mu?”
Yıllar öylece geçip gitti.
Emekli oldum. Artık bol bol vaktim vardı. Oğlum ise başka bir şehirde iyi bir iş bulmuştu orada yaşıyordu.
Bir gün ona telefon ettim. “Eğer sence de uygunsa hafta sonu buraya gel de hasret giderelim” dedim.
“Sevinirim baba” dedi. “Bir bakayım müsait bir vakit bulabilirsem gelirim. Ama şu sıralar işlerim çok yoğun. Fakat seninle görüşmeyi ben de istiyorum baba.”
“Peki ne zaman gelirsin oğlum?”
“Ne zaman olur bilmiyorum baba. Şimdi bir iş görüşmem var ona yetişmem gerek. Sonra ararım seni. Geldiğimde birlikte güzel vakit geçireceğimizden emin olabilirsin.”
Ve telefonu kapattığımda oğlumun çocukluk hayalini gerçekleştirdiğini anladım.
Çocukluk hayalini gerçekleştirdiğini...
Örnek aldığı babasına benzediğini... Büyüyünce tıpkı babası gibi olduğunu...